Przenieśmy się zatem w czasie i przestrzeni pięć kilometrów na północ od krośnieńskiego rynku, do domu „Pod Lipą” w Korczynie. Tam to 19 lipca Roku Pańskiego 1864, w szacownej mieszczańskiej rodzinie Mięsowiczów, od pokoleń trudniącej się rzemiosłem, przyszedł na świat nowy obywatel. Na chrzcie dano mu imię Michał. Chłopiec dorastał w cieniu zegarmistrzowskiego zakładu swojego ojca i zgodnie ze starą cechową tradycją, gdy tylko ukończył lat trzynaście, rozpoczął naukę rzemiosła. Pięć długich lat pobierał nauki pod bacznym okiem rodziciela, by w 1883 roku, złożywszy stosowne egzaminy uzyskać tzw. „wyzwolenie” i tytuł czeladnika. Kultywowane od wieków średnich cechowe tradycje nakazywały świeżo wyzwolonemu czeladnikowi udać się w świat, by pogłębiać wiedzę u innych mistrzów. Ten etap nauki nazywany „wędrówką” zaprowadził adepta zegarmistrzowskiego fachu najpierw do Pragi a następnie do Wiednia. Uzyskawszy stopień mistrzowski ambitny pan Michał nie spoczął na laurach, zafascynowany zegarami wieżowymi podjął pracę w renomowanej, słynnej fabryce zegarów wieżowych „Emil Schauer”. Dzięki tej pracy mógł się zapoznać z najnowszymi technologiami i nabrać wiedzy oraz umiejętności, które z czasem zapewniły mu miejsce w historycznych annałach. Wrócił pan Michał z wojaży bogatszy o wiedzę oraz doświadczenie i osiadł w Krośnie.

Dom z Zegarem

 No tak, czas płynie a ja bez zegarka… Zaraz, zaraz, przecież w obecnych czasach, wyposażony we wszelakie „bajery” telefon komórkowy zastąpił również zegarek. Sięgam do kieszeni i wyjmuję tę współczesną smycz, bez której żadna szanująca się kobieta nie wypuści męża z domu. Wszak zawsze, dzięki temu „ustrojstwu” może sprawować kontrolę nad spacerującym po pełnym wszelakich pokus mieście małżonkiem. Zerkam na wyświetlacz telefonu, cyferki oznaczające godziny i minuty są, lecz jakieś dziwnie zamazane. No tak, teraz wszystko jest robione dla młodych, zdrowych i wyposażonych w sprawne oczy. Bez okularów ani rusz, gdy w rubryce „wiek” wpisuje się najpierw czwórkę albo piątkę a liczba lat dwucyfrowa. Mówisz „okulary” – myślisz – Gonet. Tak było w Krośnie odkąd sięgam pamięcią. Moi dziadkowie chodzili po szkła do Goneta, podobnie rodzice. Nogi same prowadzą na ul. Franciszkańską 9 . To tutaj kilka pokoleń krośnian zaopatruje się w oprawione w metal czy tworzywo sztuczne, szkła korekcyjne, czy malutkie szkiełka kontaktowe. Poszukajmy źródeł, przenieśmy się znowu w wiek dziewiętnasty do sąsiedniego miasteczka czyli leżącej pięć kilometrów na północ Korczyny. Tamtejszy mieszczanin Jędrzej Gonet własnoręcznie skonstruował i zbudował zegar z mechanizmem zębatym, napędzany wiszącym na łańcuszku kamieniem. Wszak był bratem nadwornego, cesarsko królewskiego zegarmistrza, który jak przystało na swoją pozycję, zajeżdżał do Korczyny powozem zaprzężonym w szóstkę koni, odziany w futro z soboli.




Założona przez Jędrzeja w roku 1885 firma zegarmistrzowsko jubilerska, mieszcząca się w korczyńskim rynku, funkcjonowała prowadzona przez jego syna Józefa do czasów powojennych.



W ślady dziadka i ojca poszedł następny potomek rodu Gonetów – Władysław. W roku 1930 zdobył dyplom czeladniczy. Marzeniem Władysława były studia na politechnice, niestety zakład zegarmistrzowski ojca z trudem utrzymywał liczną rodzinę. Wyjechał zatem do Warszawy, gdzie ukończywszy kursy dokształcające uzyskał dyplom majstra i pracował w zakładach lotniczych. Tam ożenił się z Anielą Sławińską. Ostatecznie wybuch wojny zniweczył dalsze plany edukacyjne. Gdy popadł w tarapaty i musiał uciekać przed Niemcami, schronił się wraz z żoną w Korczynie.                             Jako, że wdowa po panu Michale Mięsowiczu – Adela, potrzebowała dobrego zegarmistrza, do końca wojny pracował w jej warsztacie przy ulicy Sienkiewicza w Krośnie, podczas gdy ojciec w korczyńskim warsztacie przyuczał do zawodu jego brata Tadeusza.


członkowie cechu w Korczynie



W 1946 roku Pan Władysław otworzył własny warsztat przy ul Ordynackiej. Wtedy też otrzymał propozycję na przekwalifikowanie. Podczas gdy zegarmistrzów w okolicy nie brakowało, to w siedmiu okolicznych powiatach nie było zakładu optycznego. Wyjątkowe zdolności manualne sprawiły, że sam zbudował pierwsze szlifierki, zdobył potrzebne narzędzia i zaczął nowy rozdział w swoim rzemieślniczym życiu oraz dał początek krośnieńskiej dynastii optyków. W 1949 roku zakupił od Mośka Pasternaka kamieniczkę przy ulicy Franciszkańskiej 9, gdzie do dzisiaj funkcjonuje zakład optyczny Goneta. Jako, że Władysław nigdy nie zdołał zrealizować swoich marzeń o wyższych studiach, piątka jego dzieci otrzymała staranne wykształcenie. Irena została architektem, Halina lekarzem, Zofia ekonomistką, Wiktor pracownikiem naukowym, zaś najmłodszy – inżynier Andrzej Gonet przejął schedę po ojcu i kultywuje rzemieślnicze tradycje wprowadzając do zawodu optyka kolejnych członków klanu Gonetów czyli swoich siostrzeńców, Marka Głodzika oraz Piotra Buszkiewicza. Obecnie w rękach potomków prekursora krośnieńskiej optyki – Władysława Goneta funkcjonuje kilka dobrze prosperujących zakładów. Pan Andrzej twierdzi, że na tym jeszcze nie koniec, bowiem jego córki również zamierzają podążać śladami przodków oraz kuzynów i zająć się okularowym fachem. Jako, że tradycją krośnieńskiego rzemiosła jest aktywność społeczna, Andrzej Gonet wraz z żoną  działają w Stowarzyszeniu Świętego Ekspedyta, które między innymi w cyklicznych aukcjach dzieł sztuki zdobywa środki na operacje dla dotkniętych przez los dzieci oraz funduje stypendia czy instrumenty muzyczne dla wyjątkowo uzdolnionych, ubogich uczniów szkoły muzycznej.

Andrzej Gonet